de oranje kamer

Ik ben niet vies ben van een uitdaginkje. Toen ik 7 was daagde één van mijn vriendinnetjes me uit om een stuk uit mijn haar te knippen. Enkele dagen voor mijn eerste communie. Ik had toen het verplichte careeke met froufrou. 

Zoals ik al zei, ik ben niet vies van een uitdaging. Ik nam meteen de schaar en knipte een stuk uit die frou. Al mijn vriendinnen onder indruk. Ik voelde mij een hele madam. Tot ik thuis kwam. Mijn moeder was in alle staten!

Ze trok me meteen mee naar de kapper.

Die keek er even naar. Zei dat er niks meer aan gedaan kon worden. Ging pro forma toch nog even aan het werk en grapte dat ik later zeker ook kapper zou worden. Mijn moeder was not amused. 

Maar terug naar die uitdaging.

Op de blog van MamC las ik dat ze was uitgedaagd om foto’s van haar naaikamer te posten. Niks ijswater over je hoofd kiepen. Geen hete peper naar binnen werken. Gewoon foto’s maken. Je hoeft zelfs niet eerst op te ruimen! Topidee!

De opdracht.

Een foto maken van je naaiplek, niet opruimen, niets weghalen wat daar eigenlijk niet hoort te liggen. Het leven zoals het is willen we zien. Maak een korte beschrijving van wat er te zien is. Waar ben je mee bezig? Welke projectjes zijn er ‘lopend’ of welke stofjes liggen er klaar om geknipt te worden? Welke patronen zien we op jouw kniptafel? Of waarvan zien we nog restjes?

Okee, de kleine lettertjes schrijven voor dat je moet uitgedaagd *worden*. In het leven moet je af en toe ook gewoon eens jezelf uitdagen, toch? Bovendien gaan we binnenkort waarschijnlijk verhuizen dus het is wel leuk om een aandenken te hebben aan het huis waar we Riyadh leerden kennen, met alle quirkiness en rare kronkels.

Zodus, ik aan de slag.

Wachten tot de zon op de bureau staat en shoot! Nu heeft MamC de lat wel redelijk hoog gelegd, met een leuke close-up van een plezante bullet journal. Ik wist niet dat ze zich daarmee bezig hield, maar hij ziet er ik-weet-niet-hoe-tof uit. Ik moet nog altijd foto’s van de mijne posten. Ik weet niet zeker of ik dat nog wel durf nu ik haar boekje gezien heb.

Voilà, ik ga de uitdaging aan. Hier zijn de foto’s!

Allereerst natuurlijk de naaimachines. Een klein tafeltje dat oorspronkelijk in één van de kinderkamers stond (we huren een gemeubeld huis) sleepte ik hierheen zodat ik een aparte werktafel heb. De machines mogen dan ook gewoon op de tafel blijven staan. Een hele verademing nadat ik in België altijd die machine in de kast moest opbergen, wat ik een heel gedoe vond. Ik doe altijd netjes de hoes over de machine want hier vliegt echt gi-gan-tisch veel stof en zand rond. Twee speldenkussens en een telefoon. Het snoer is te kort om de telefoon ergens anders te zetten. Als ik hem uittrek, werkt de andere telefoon niet meer. Hatelijk.

Drie kadertjes die ik zelf maakte, om de moraal hoog te houden, haha. Ik ben helemaal weg van de chevron als achtergrond. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik hem uit de header van de blog gehaald heb. Misschien komt hij nog wel terug.

In de drie laatjes van het tafeltje zitten wat Cricut spullen, scharen en andere prullen.

Naast de tafel met de naaimachines staan bakken vol stofjes, die ik voor Bagoogoo kocht. Dat is de kinderwinkel hier in de buurt waar ik soms spulletjes voor naai. 90% van die stofjes is in een valies uit België naar hier gekomen. Links bovenop ligt een rol strijkbare vulling. Ik vind dat heerlijk om mee te werken en koop dat dus gewoon met een volledige rol (op Amazon). Bovenop rechts ligt een stapel canvas winkeltasjes die ik bij feeërieke kocht. Het is mijn bedoeling om daarop te gaan zeefdrukken en ze bij Bagoogoo binnen te gooien. Tijd. Ik heb er meer van nodig.

In de bureau staat natuurlijk ook een bureau. Daar “werk” ik. Net iets rommeliger dan de andere tafel. In de hoek staan grote foamboards die ik wel eens probeer te gebruiken als achtergrond voor foto’s, of om het licht te weerkaatsen (ook al voor foto’s). Aan de lamp hangt een lijstje van naaiwerk dat ik nog moet afwerken. Datzelfde lijstje hangt daar al sinds 2015. Je kan zien dat ik twee items heb afgestreept. Daarnaast hangt een kaartje met CARPE THAT *F*CKING* DIEM erop. Vond ik geestig. En belangrijk. Gekocht in een heel leuk winkeltje in Mechelen.

Neest de lamp staat een heerlijke geurkaars van Bed, Bath and Beyond, bergamot waters. Word ik meteen helemaal zen van. Boven het bureau een grote kalender van 2018. Vind ik geweldig handig. Ik kan niet meer zonder.

Mijn bureau is een dumpplaats voor iedereen. Eén van de kinderen legde hier Ernie, omdat er een gat in zit dat ik moet dichtnaaien. Daarnaast ligt een zakje dat ik naaide voor mijn Kobo e-reader. Ik vond dat er te veel krassen op het scherm kwamen door de sleutels in mijn handtas (en mijn e-reader zit al-tijd in mijn tas). Alleen de knoop moet er nog aan, maar ook dat zakje ligt er al weken. Ik maakte het in dezelfde stof als mijn pennenzak. En stapels papier. Vraag me niet wat het allemaal is. Geen idee. Er liggen ook notitieboekjes van mijn man tussen. Die komt dan thuis van een conferentie en gooit dat daar neer. En ik durf dat niet weg te gooien.

Het zakje dat wacht op zijn knoop. De bijpassende pennenzak met leuke stiftjes. Postkaarten met een kameel erop die ik wil gaan inkaderen, waarschijnlijk in het nieuwe huis. Mijn oude bullet journal omdat er nog belangrijke notities in staan die ik nodig heb. Duct tape is ook heel populair in ons huis. Ligt er nog van de paasversiering op te hangen. Notities van de Arabische les. De vorige leraar stond erop woorden voor mij op te schrijven. Mijn nekharen gingen daarvan recht overeind staan, want ik kan zelf wel kiezen wat ik vind dat ik moet opschrijven. Ik heb intussen een andere leraar. Gaat een stuk beter.

De favoriete spulletjes op mijn bureau. Mijn nieuw bullet journal. Ik was het beu om elke week weer diezelfde kadertjes te tekenen dus ik maakte er zelf één op Blurb, mét stipjes op een halve centimeter uit elkaar én de weekoverzichten al voorgetekend. Volgende keer zet ik ook de maandoverzichten er al voorgetekend in. Voor de cover ging ik op zoek naar een leuk citaat en een Arabisch patroontje. (If you’re offered a seat on a rocket ship, don’t ask what seat. Just get on. Sheryl Sandberg.)

Het ladenkastje haalde ik bij Muji, een Japanse winkel. Was niet goedkoop maar is zooooo makkelijk om al mijn tekengerief netjes in op te bergen. Alles uit het bovenste bakje zit in de pennenzak. Bovenop ligt een verzameling bont gekleurde gommen in de vorm van een ananas, met een gat erin zodat je ze achterop een potlood kan zetten. Kon ik niet aan weerstaan. Gommen is opeens zoveel leuker geworden.

Een doosje chocolaatjes dat ik onlangs op de luchthaven van Abu Dhabi kreeg. Vind het sterk dat ik ze nog niet op heb. Ik wou ze delen met mijn man en omdat die dus zo vaak thuis is (niet), staan de chocolaatjes daar nog steeds. De appel is mijn vuilbakje voor klein afval. Er staat een grotere naast de tafel op de grond, maar deze is voor restjes stof en garen. Het deksel leg ik naast de naaimachine wanneer ik daarmee bezig ben zodat ik ook daar de restjes garen kan opvangen.

Ik heb ook iets met latten dus er staan er drie in het potje. In mijn droedeltas (de tas die ik altijd mee neem wanneer ik met vriendinnen afspreek om te gaan droedelen) zitten er nog andere. Allemaal met inch én cm aanduiding, dus ik moet ze allemaal hier gekocht hebben, in de afgelopen drie jaar. (Schaamrood op de wangen.)

Aan de andere kant van de kamer nog meer chaos. Nog meer bakken met stoffen en knutselgerief, maar deze stoffen zijn voor persoonlijk gebruik. In de linkerbak liggen stretchstoffen, in het midden gewoon katoen en rechts knutselgerief. De ronde bak is alleen maar fleece. Links achter de deur hangen mijn abaya’s. Moeten verplicht aan wanneer we de deur uitgaan. Ik heb er een stuk of vier (en twee in België voor eventuele gasten). Allemaal zwart natuurlijk. Ik ga me binnenkort wagen aan een gekleurde abaya. We zien ze steeds meer opduiken dus ik kan niet achterblijven.

Aan de deur hangen tassen die af zijn en naar Bagoogoo moeten. Die hangen daar al enkele weken. Of zelfs maanden. Tijd enzo, ik zei het al.

Aan de muur heb ik drie “Arabische” kadertjes. De eerste toont het Arabische alfabet. Ik vond het er zo leuk uit zien dat ik het moést hebben. In het midden een goedkoop T-shirt dat ik zo leuk vond dat ik het in stukken heb geknipt en ingekaderd. For obvious reasons. Rechts een kunstwerkje dat ik zelf heb gemaakt. Ga ik binnenkort vervangen door een droedelwerkje.

Oei, nog meer chaos. Heel confronterend, deze challenge. Had ik niet verwacht.

Cadeau- en patroonpapier op rol. Strijkijzer staat klaar, anders strijk ik mijn stofjes en naden niet. Superman, mijn grote idool, houdt ons veilig. Boekensteunen in de vorm van een oude naaimachine. Kon ik niet aan weerstaan. Het was de bedoeling om er naaiboeken tussen te zetten maar die staan bovenaan op het schap en die passen daar zo netjes dat ik de boekensteunen voorlopig even op pauze heb gezet.

Bovenaan drie bakjes voor de kunswerken van de kids. Onderaan veel naaigerief. En de Cricut.

Alles netjes per categorie in dozen die uitpuilen. Via MamC kwam ik in contact met Bobbinhood, voor het zeefdrukken. Nog geen passende, mooie doos voor gevonden. Alles past zo goed in deze. Ik zal hem op een dag misschien overplakken ofzo. Dozen van Unikamp, by the way. Washitape van Hema.