de oranje kamer

Het klinkt als Four Weddings and a Funeral, maar het eindigt gelukkig niet half zo dramatisch. Het is helaas ook niet half zo leuk als vier trouwfeesten.

Het begon allemaal vorige zomer.

Onze huurders verhuisden en wij konden tijdens onze zomervakantie weer even in ons eigen huis wonen. Tientallen dozen, met daarin al onze spullen die twee jaar bij mijn schoonmoeder hadden gestaan, werden weer naar binnen gestouwd.

Een deel werd uitgepakt, een deel ging naar de Kringloopwinkel. We wisten niet hoeveel langer we in Saudi-Arabië zouden blijven dus veel uitpakken had misschien geen zin.  Er bleven dus ook heel wat dozen onaangeroerd staan. De prijs voor het gezelligste huis ging ook vorig jaar aan onze neus voorbij.

We beseften opeens wél dat de kinderen elk een eigen kamer verdienden.

De woorden zolderkamer en verbouwen werden uitgesproken. Steeds vaker. We belden onze oude architect op. En voor we het wisten, waren we vertrokken.

Niet in sneltreinvaart. Dat niet.

De architect nam zijn tijd. Begon met een onleefbaar plan. Paste dat enkele keren aan totdat het iets leuks werd. Zocht en vond aannemers. We wilden graag alles af hebben tegen Kerstmis. Kerstmis werd juni. De leuke zolderkamer was uiteindelijk pas af tegen dat we weer in vliegtuig zaten naar Riyadh. Wordt zeker een hele leuke kamer voor de volgende huurders.

Het dieptepunt van de verbouwing

maakten we mee toen er een nieuwe raamopening moest gemaakt worden. Kwam een kerel met een sloophamer ons huis in gewandeld. Deed heel stoer. Klopte een gat in de binnenmuur, door de isolatie, door de buitenmuur. En realiseerde zich toen dat hij op de verkeerde verdieping stond. Maar het is goed gekomen. Echt. Toch, verbouwen op afstand, ik kan het niet aanbevelen.

Intussen stonden al die dozen daar nog altijd onaangeroerd.

Eind juni vierden we onze tiende huwelijksverjaardag en daarna ging ik vol goede moed aan de slag. Elke ochtend bracht ik de kids naar het speelplein en daarna dook ik in de kartonnen dozen. Het huis moest aan het einde van augustus helemaal leeg zijn voor de nieuwe huurders. Al onze bezittingen gingen door mijn handen. Wat moest worden opgeslagen ging in de ene hoek, wat mee moest naar Riyadh in een andere. Wat nog een tweede leven kon krijgen ging weer ergens anders. Vrienden en familie kwamen uitkiezen wat ze zelf nog wilden hergebruiken en hielpen ons om de hoopjes in de verschillende hoeken kleiner te maken.

Alle dozen werden uitgepakt deze keer.

En er werden nieuwe dozen ingepakt: voor de opslag. Op het eind zaten we nog te racen tegen de klok om alles weg gewerkt te krijgen. Intussen zat mijn man alweer in Riyadh. Hij kreeg een hele verhuisploeg over de vloer want ook daar moest er ingepakt worden. Een verplichte verhuizing. Hij liet alle dozen naar het nieuwe huis brengen, pakte het hoogst noodzakelijke uit, en kwam in België helpen met de laatste loodjes.

Nadat ik me door al die ontelbare dozen had geworsteld

in België, kwam ik – jawel – weer tussen andere dozen terecht. Die ik niet zelf had ingepakt. En die moesten uitgepakt worden. Ik vloog er vol goede moed weer in. Laadde kasten in dat het een lieve lust was. Laadde de koffer vol bij IKEA toen bleek dat niet alles in de kasten paste. Verloor even alle moed en ging daarna weer aan de slag met decoreren en plannen.

We versjouwden meubeltjes

van de ene naar de andere kamer (het huis wordt gemeubeld verhuurd dus we hebben weinig van onszelf). We vonden onder de trap zes opgerolde oosterse tapijten. Nu ben ik opgegroeid met in elke kamer een oosters tapijt en mijn grootouders waren er ook grote fans van. Ikzelf ab-so-luut niet. Maar opeens voelde ik de drang om de tapijtjes open te leggen en het gezelliger te maken. Die verschrikkelijke terracotta tegels op de vloer hadden daar waarschijnlijk ook iets mee te maken. En opeens klópte het! Ik ben zo blij met de tapijtjes en de goudkleurige accenten en de overdaad. Het is eens wat anders dan de aardetinten en het minimalisme dat we in België nastreefden. (Maar de zetels hadden echt wel beter gekund.)

Intussen heeft alles een plaats gekregen.

Het nieuwe huis is heel verschillend van het vorige maar het voelt als een thuis. Nu – na meer dan vier maanden in- en uitpakken, kan ik eindelijk weer wat tijd – en head space – vrij maken om te knutselen en te naaien. En ik heb er zin in!

En dan nu… foto’s van het nieuwe huis! (Mottig veel, haha)

Het nieuwe huis

De living

De eetkamer

De rest van het huis